Zoals iedereen wel weet, wordt Bevrijdingsdag overal zeer uitbundig gevierd. Waarschijnlijk ben jij als lezer ook wel even de deur uit geweest, het weer zat in ieder geval wel mee. Nou dan ga je misschien wel naar één van de podiums in de stad waar live muziek uit de boxen schalt. De dranghekken staan klaar en als je in het stadspark geweest bent, heb je nog veel meer dranghekken kunnen zien. Of wanneer je dorst hebt, op zoek gaat naar een kraampje om je dorst te stillen. Je moet letterlijk en figuurlijk met je ellebogen werken om vooruit te komen, dan sta je daarna nog in een lange rij te wachten op je beurt, in de volle hitte van de zon. Je tong hangt dan zowat op je knieën van de dorst. Dan ja, dan eindelijk ben je aan de beurt en besteld voor de zekerheid maar gelijk wat meerdere drankjes. Helemaal goed hoor, met die hitte moet je tenslotte goed drinken, dat is algemeen bekend. Met je drankjes op zo’n kartonnen dienblaadje draai je je om en nu kan je je ellebogen niet gebruiken hé, om wat ruimte te creëren? Splats, plets, daar ging er weer een scheut uit de plastic glaasjes vandaan. Je houdt nog niet de helft over, van wat je hebt besteld. Druk, druk dus, maar je bent vrij om daar wel of niet heen te gaan.
Over het feest zelf valt niet te discussiëren hoor daar niet van, want wij Nederlanders grijpen nou eenmaal elke kans aan om wanneer er feest is, er massaal op uit te trekken. Laten we wel eerlijk blijven, wie doet dat nou niet?
Toch zijn wij onbewust nog steeds gevangenen. Gevangenen van een bepaald territorium op deze wereld. Je hoeft maar op straat te lopen, een krant open te slaan of een televisiezender te bekijken om te zien dat er van volledige vrijheid geen sprake is. Het is overal aanwezig, maar we zijn ons van deze gevangenneming niet echt bewust. Ja, op het moment dat er weer een aanslag door de I.S is gedaan en vooral die in Parijs en Brussel. Logisch, want dat komt toch angstvallig dicht bij ons kikkerlandje in de buurt nietwaar?
Neem dan ook nog eens de perikelen en problematiek in de gezondheidszorg, de oudjes die niet eens meer fatsoenlijk kunnen worden verzorgd, omdat de thuiszorginstanties met bosjes failliet gaan. Dat ligt toch naar mijn mening ook voor een groot deel aan de betreffende minister, die maar bepaald wat hij denkt dat goed is en wij hebben niets te zeggen. Ja, vrij zijn wij hé? Die oudjes hebben er wel mede voor gezorgd dat wij nu leven…
En wat dacht je van het referendum, wij mochten met z’n allen een stem uitbrengen. Al diezelfde avond hoorde ik op het nieuws tot mijn verbazing dat onze stemmen wel als overweging werden meegenomen maar niet als doorslaggevend zouden gaan werken. Het was toch heel simpel, je was voor of tegen het Oekraïne. Meeste stemmen waren tegen, dus kort maar krachtig dan komt er geen handelsvrijheid, lijkt mij. Ach, wat wij stemmen doet er toch niet toe, blijkt dan wel weer… als het alleen maar telt als overweging. Dus, hoe vrij zijn we dan eigenlijk? Onze stem word niet eens serieus genomen.
Neem bij dit alles dan nog eens alle asielzoekers en begrijp me niet verkeerd, die moeten natuurlijk ook ergens heen, maar ons word niets gevraagd. Wij moeten het allemaal maar tolereren. In principe worden wij geleefd door de regering en zijn we dus echt niet zo vrij als dat we denken, of maar mogen geloven.
Ooit komt er vast nog eens een andere belangrijke Bevrijdingsdag, een dag waarop we daadwerkelijk vrij zijn.
2016©Vlindertje73 (Engelina)
Reactie plaatsen
Reacties