Aan alle kanten wordt ons leven momenteel ingeperkt. Logisch hoor met dit coronavirus die zich moeilijk laat indammen. Ik heb geen enkel probleem met het thuis zijn, dat zat ik namelijk al veel en niet uit vrije wil. Het enige wat ik mis zijn de gezellige borreluurtjes hier in mijn paleisje weltevree met vrienden. We onderhouden nu telefonisch contact, dit ook mede door een wederzijds maatje die deze virus absoluut niet mag krijgen. Niemand natuurlijk, alleen spreek ik even voor mezelf zodat jullie een beeld erbij hebben. Het maakt je er nog onzeker bij ook zo van… O, help mijn neus loopt nu wel erg hard, mijn spieren voelen pijnlijk aan en mijn hoofd voelt ook raar. Je wilt alles op alles zetten en bij het minste of geringste heb je de gedachte aan het virus. De klachten zijn gewoon te wijten aan hele andere dingen, dus geen paniek.
Toch moest ik vorige week echt mezelf in de hamsterde massa begeven en wel bij onze hámsterrréeen winkel, de Appie. Netjes had ik de dag ervoor nog geprobeerd om het online thuisbezorgd te krijgen. Echter kon ik dat wel vergeten, geen plek in de bezorgdienst tot bijna half april. Dus ook die ploeteren vol goede moed door, het heet nu trouwens Appie op de stoep i.p.v. Appie op ’t aanrecht.
Helaas was mijn koffie op en daar kan ik ’s morgens echt niet zonder want dan kan ik snel op mijn teentjes getrapt raken, en moet mijn arme Snoopy het ontgelden tijdens onze ochtendwandeling aangezien zij vaak rechtsaf wil en ik rechtdoor of net andersom. Ze zet echt geen stap meer en gaat op haar kont zitten, of nog erger liggen rollebollen, opstaan en kijken of ik al van mening ben veranderd. Een complete discussie met je hond houden op straat levert lachwekkende reacties op van anderen, maar zonder koffie staat mijn kop op onweer.
Zo had de Appie nog meer interessante aanbiedingen en gelukkig wilde het vrouwtje van Max, die Snoopy haar grote vriend is wel even met mij mee met de auto voor de ook zwaardere boodschappen.
Buuf en ik begaven ons naar binnen, waar het wel een botsautocircuit leek en werkelijk niemand hield anderhalve meter afstand hoor. Nee, ikke ikke ikke was het motto. Weer die eend hé… Al snel had ik spijt van deze actie en ergerde me kapot. De meeste dingen in de aanbieding waren al op en eigenlijk pak ik nooit het laatste uit een schap, maar deze keer waren de twee pakken gehakt voor vijf euro toch echt voor mij. Duh, ik heb ook iets nodig! Gelukkig was er koffie volop en had ik het die ochtend ook nog genuttigd, anders was er vast oorlog uitgebroken vanwege mijn gevoelige teentjes. Ik begrijp werkelijk niet wat de mensen bezielt…
Voor de oudere mensen in verpleeg en bejaardenhuizen mogen we ook wel wat meer respect tonen. Wat een waanzin om deze mensen van 7.00 tot 8.00 uur de tijd te geven om boodschappen te doen. Hoe moet dat dan als ze steunkousen dragen om een voorbeeld te noemen... En maar voor een uurtje. Ik zie ’t al voor me, allemaal achter de rollator de anderhalve meter stok er tussen en gaan met die banaan. Het verplegend en verzorgend personeel heeft ’t al zo druk, laat de ouderen op een normaal vast (ruimere) tijdstip naar de winkel gaan. Wij kunnen met z’n allen ons heel simpel aan hun tijden aanpassen. Bastá!
Waar ik ook niets van begrijp is dat er meer dan 70 personen vanuit Brabant hier naar de noordelijke ziekenhuizen worden getransporteerd. We hadden hier als enige noordelijke provincies nog niet zo dramatisch veel patiënten. Reken er maar op dat die stijging nu ongekend gaat worden. De mensen mogen weliswaar geen bezoek ontvangen, maar als het mijn moeder zou zijn dan nam ik een hotel in de buurt, vandaar dat ik denk dat er nu veel Brabanders in onze hotels gaan verblijven. Eten in het restaurant kan niet, echter roomservice wel. Voor je gevoel ben je zo toch enigszins in de buurt van je familielid.
Gevoel doet er heel veel toe in deze moeilijke tijd. Heel Nederland moet het doen met elkaar en voor elkaar, alleen moeten we ons geen ongeoorloofde situaties op de nek halen.
Wat als het hier in de noordelijke provincies gigantisch losbreekt? Worden wij dan zo nodig naar de inmiddels weer lege ic’s in Brabant gebracht, omdat zij beter zijn geworden naar ik mag hopen en er dan daar ruimte is? Uiteraard moet iedereen geholpen worden, daar niet van. Er bekruipt mij alleen dat zachte stemmetje dat er zo veel meer besmettingsrisico’s gaan ontstaan. Iedereen kan ’t immers krijgen. Laten we van het goede uitgaan.
Over besmetten gesproken, het is te hopen dat deze coronacrisis voor de zomer voorbij is en dan gewoon écht klaar. Het grotendeel inwoners van Nederland houdt zich netjes aan de opgelegde regels en als de regering ons weer wat vrijheid geeft, denk je dan echt dat het coronavirus weg is? Het blijft een rare wereld…
Ik voel trouwens een ‘babyboom’ aankomen. Rond kerst zijn we ongeveer negen maanden verder…
Foto: Pixabay.
Reactie plaatsen
Reacties