Hoe doen jullie dat?

Ik val maar meteen met de deur in huis vandaag. Wanneer schrijven jullie? Nou probeer ik de hele dag al een letter op papier te krijgen. Mijn dag die vandaag om half elf begon, na de o zo nodige sloot koffie natuurlijk, anders kan deze trien niet naar de wc. (ahum)

Goed dan, eindelijk zit ik achter een wit beeldscherm en doe een poging om te schrijven. Poging mislukt, de telefoon gaat. Het is het vrouwtje van mijn oppashondje, die weliswaar niet meer bij mij is, maar ik was vergeten het hondenmandje en het o zo belangrijke tuigje mee te geven van die schat. Oeps, warhoofd die ik ben. Eind goed al goed, vanmiddag loop ik wel samen met mijn Snoopy naar de AH, daar waar ook een dierenwinkel is gevestigd, zodat Snoopy ook even wat lekkers kan uitzoeken. De bedoeling daarvan is uiteraard dat ik straks echt kan beginnen om een blog te schrijven. Het is een klein half uurtje wandelen naar de AH, inclusief het snuffelen van madam. Ik heb daar afgesproken omdat het vrouwtje van mijn oppashondje mijn huis niet kon vinden en nog minder weer de weg terug kon vinden naar haar eigen huis. Ook wel hilarisch overigens… maar nu even niet aan de orde.

Na te hebben opgehangen, buig ik me weer over mijn toetsenbord. Nog een wit scherm…
Ik doe poging twee en type wel twee woorden en je raadt het al, de telefoon gaat. Deze keer mijn mams aan de foon of ik nog boodschappen moet doen. Ik vertel haar dat ik vanmiddag met Snoopy de spullen weg ga brengen van mijn oppashondje en gelijk een paar boodschapjes mee terug neem. Waarop zei zegt: ‘O, dan kan je ook wel even voor mij naar de Aldi vandaag.’
‘Ja mam, die is hier en niet daar.’
‘Doe je dat toch even als je terug bent, want de kniekousen en afwasborstels zijn er nu in de aanbieding en niet volgende week en als je er dan toch bent, kijk dan ook even gelijk voor van die kauw strips voor de hond.’
‘Ja, ja, ik zal wel kijken, zeg ik.’ Na nog wat geklets hangen we op en ik buig mij weer over mijn toetsenbord. De hond begint heen en weer te dribbelen en de kat geeft steeds kopjes tegen mijn been. Ik kijk op de klok, voedertijd. Zelf neem ik een broodje en bel ondertussen mijn ex schuine overbuurman op om te vragen hoe of het is. Hij heeft even wat hulp nodig en we helpen elkaar over en weer. Er voor elkaar zijn, appeltje, eitje.

Weer een poging wagen… Ja, weliswaar een hele zin die er zonder storingen uitrolde. Opgaande in het schrijven, vergeet ik even de tijd en schrik me dan ook een hoedje als de deur plots opengaat. Mijn ex schuine overbuurman strompelt naar binnen. Er staan al wel vijftien hele regels op mijn beeldscherm. Dus nu even koffie drinken. Daarna neem ik een snelle douche en begeef mij met een rugzak waarin het mandje en tuigje zitten op pad met mijn Snoopy naar de AH. Ik leeg de rugzak bij het vrouwtje van mijn oppashondje in haar auto, laat Snoopy even bij haar achter en loop snel voor een paar kleine dingen door de AH.
Man o man wat een drukte is het daar, is alles gratis vandaag vraag ik aan de vrouw die voor me staat. Ze schiet in lach en weet het ook niet. Alle kassa’s zijn open en nog hele lange rijen. Bij terug komst nemen we afscheid en ik neem Snoopy mee haar wel begeerde winkel in. Het walhalla voor dieren. Even langs de konijntjes, vogeltjes en hamsters voordat ze snuffelend voor zichzelf wat uitzoekt. Bij de kassa krijgt ze altijd iets lekkers van de verkoopster. Ja, dat hebben ze snel door hoor. Ze gaat er dan ook eens goed, heel lieflijk voor zitten, met koppie scheef en al. Hoe aandoenlijk. (slijmbal)

Zo snel als Snoopy op de heen weg wil lopen, op de terug weg is ze met geen mogelijkheid vooruit te branden. Madam, heeft zere pootjes en wenst gedragen te worden. Een aanstelster is ze zeker niet dus ik ga haar dragen. Ze heeft blijkbaar last van het vele zout wat er nog op de wegen en fietspaden ligt. De helft gedragen en de andere helft loopt ze zelf weer, nadat ik haar poezelige pootjes even heb gespoeld in een redelijke schone waterplas.

Thuis gekomen, ga ik er even bij zitten. Het zweet staat me op de rug man, pfff.

Dan is de Aldi aan de beurt. Ook daar is het gratis vandaag blijkbaar ;) De boodschapjes voor mijn moeder zijn in ieder geval wel aanwezig, dat scheelt alweer. Buiten gekomen, staat er net een goede kennis zijn boodschappen in te pakken bij zijn fiets. We maken even een praatje over het wel en wee, even lekker klaagzangen over en weer, waarop we lachend tegen elkaar zeggen: ‘Ja, wij als mantelzorgers hebben het maar zwaar hé.’

Nu nog even de boodschappen naar huis zeulen en dan is het heus borreltijd. Hé, hé, daar ben ik wel aan toe. Daarna eten koken, opruimen, Snoopy uitlaten en dan als ik net weer verder wil gaan met het schrijven... Ik zit net, écht net, werkelijk waar, niet te geloven… De telefoon gaat. Om toch gallisch van te worden, nietwaar?

Zo, dan nu eindelijk mijn prangende vraag!
Wanneer schrijven jullie?

Groetjes,
Engelina

ps: Dit was een deel van een oude blog (2016) van mij, maar momenteel weer zéér aan de orde en dan heb ik nog niet eens over de emotionele frustraties gehad die hier hoog opspelen.